Februari is voor de Spanjaarden, die voor de Portugezen, de Marokkanen, de Filipijnen en de Chinezen, de grootste sardienenverslinders ter wereld zijn, de carnavalmaand. In heel wat Spaanse steden wordt dat gevierd met El Entierro de la Sardina, ofte de begrafenis van de sardien. Een festijn waarvan de Spaanse schilder de Goya een schoon shilderwerkje maakte rond 1815. De mensen gaan in het zwart gekleed in een soort stoet achter een grote nepsardien en het hoogtepunt van de processie bestaat eruit dat die valse sardien in brand gestoken wordt. De oorsprong van het ritueel zou te maken hebben met Karel III, koning van Spanje, die ooit tijdens een carnavalfeest zijn lievelingsmaal bestelde en dat waren jaja sardienen. Toen hij merkte dat de sardienen niet meer vers roken, liet hij deze echter verbranden. Sindsdien verbrandden de Spanjaarden altijd een sardine met carnaval. En nadat de sardine verbrand is, worden zijn assen weer braaf in de zee verstrooid.
1 opmerking:
Ik begrijp nu waarom de markies de Vegallana in La regenta van Clarín enige tientallen sardines verslond (zie p. 268 in de Nederlandse vertaling).
Een reactie posten